Met het invoeren van de WWZ is het ontslaan van een werknemer er niet eenvoudiger op geworden. Elke aangedragen ontslaggrond op zich moet goed onderbouwd worden – je argumenten bij elkaar rapen en hopen dat de rechter concludeert dat er inderdaad geen grond voor samenwerking is, dat kan niet meer. En een andere reden dan de werkelijke opgeven, dat was voor de invoering van de WWZ al reden voor afwijzen. En toch wordt het nog geprobeerd.
In deze zaak heeft de werkgever eerst via het UWV geprobeerd om van zijn werkneemster af te komen, onder het mom van reorganisatie. Dat is niet gelukt. Vervolgens wordt het via de rechtbank geprobeerd, maar nu via een andere ontslaggrond: disfunctioneren. Maar dat disfunctioneren: daar is geen letter van vastgelegd. Laat staan dat de gelegenheid is geboden het functioneren te verbeteren.
De rechter kan op zitting al aangeven dat er tussen partijen waarschijnlijk geen vruchtbare samenwerking meer gaat ontstaan. Maar net die reden is niet als vangnet opgevoerd in het verzoek – en de rechter kan die ook niet uit zichzelf beslissen dan maar op die grond een eind te maken aan de arbeidsovereenkomst.
Voor werkgevers weer een duidelijke waarschuwing: denk goed na over de te kiezen ontslagstrategie. En als de grondslag disfunctioneren is: doorloop alle stappen, en leg ze allemaal vast in het dossier. Je gaat het nog nodig hebben.
