Sinds 2011 mag de kantonrechter over zaken tot en met 25 duizend euro beslissen – daarvoor was dat vijfduizend euro. Een evaluatie van het effect daarvan laat zien dat sindsdien meer conflicten voor de rechter zijn gebracht. Dat kan ook komen omdat procederen voor de kantonrechter goedkoper is geworden: het griffierecht is omlaag gegaan. Gemiddeld waren eisers in de oude situatie drieduizend euro kwijt voor een procedure, en dat is nu nog maar duizend euro.

Het voordeel van procederen bij de kantonrechter is dat partijen dat zelf mogen doen, zonder verplichte bijstand van een advocaat. Verwacht werd dat de kwaliteit van de rechtshulp af zou nemen, en dat blijkt ook zo te zijn. Maar dat is niet en koste gegaan van de tevredenheid daarover.

Bij een vordering tot 25 duizend euro mag je zelf beslissen of je hulp wil, en zo ja, van wie. Alleen voor het uitbrengen van de dagvaarding moet je een deurwaarder inschakelen. Wil je advies over de procedure of over het onderbouwen van je vordering, neem dan contact op.

Woningbouwvereniging Dudok heeft subsidie gekregen om in Hilversum bij wijze van experiment een aantal woningen tijdelijk te verhuren voor mensen die door persoonlijke omstandigheden snel woonruimte nodig hebben. Voorlopig zijn daarvoor 22 appartementen aangewezen in de nieuwbouw op de plaats waar vroeger RAF zat.

Het project heet “In between places” en is volgens Dudok een groot succes. Kort na het openen van de inschrijving waren er al 300 belangstellenden.

De studio’s en appartementen worden met vloer en gordijnen verhuurd voor maximaal een jaar. Dan moeten ze weer vrij komen voor nieuwe acute gevallen. Vooralsnog duurt het experiment vijf jaar.

Sinds de WWZ lijkt het wel haast onmogelijk om mensen die niet geschikt zijn voor hun functie nog te ontslaan. De werkgever uit deze uitspraak probeerde al eerder een eind aan de arbeidsrelatie te maken, maar brak de procedure af om alsnog een verbetertraject aan te bieden.

Dat verbetertraject was niet voor de vorm opgetuigd. Er werd in totaal 15 maanden geïnvesteerd in het traject, de werknemer mocht het op een nieuwe locatie met nieuwe leidinggevenden proberen, ze kreeg op eigen verzoek een externe coach en kreeg, meermaals met het verlengen van termijnen, de kans opnieuw de noodzakelijke vaardigheden bij te spijkeren.

En toch is het niet gelukt de medewerker op niveau te krijgen. Het aanbod een functie op lager niveau te aanvaarden is door de medewerker echter niet aanvaard. Die vindt, ondanks het hele traject, dat ze doet wat van haar verwacht mag worden.

Dan houdt het toch echt op. De rechter ontbindt met toewijzing van een transitievergoeding, waarbij partijen de eigen proceskosten dragen. Mooi voorbeeld van een goed uitgevoerd, en gedocumenteerd, verbetertraject.

Het niet meewerken van de ouder waar de kinderen verblijven heeft vaak tot gevolg dat het contact tussen de kinderen en de andere ouder gefrustreerd wordt. Rechtbanken doen daar, met de gedachte dat rust in het belang van het kind is, vaak maar weinig aan.

De rechtbank in Limburg koos in deze uitspraak, vlak voor Kerst vorig jaar, in strijd met het advies van de Raad voor de Kinderbescherming, echter een ander uitgangspunt:

“De rechtbank oordeelt dat, nu vastgesteld is dat omgang in het belang van [minderjarige] is, al het mogelijke dient te worden gedaan om tot omgang te komen. Dat de moeder niet wil meewerken, kan niet getolereerd worden.”

De rechter heeft vervolgens een begeleide regeling opgelegd, waarbij de begeleidende instantie de opdracht heeft gekregen bij het eerste teken van tegenwerking de rechtbank te waarschuwen.

Mooie uitspraak, die recht doet aan de situatie. Hopelijk een begin van meer dappere uitspraken.

De gemeentes zijn teruggefloten door de Centrale Raad van Beroep: een kind dat mantelzorg geeft aan een ouder die daar een pgb voor krijgt, moet daar ook gewoon van betaald kunnen worden. Waar verschillende gemeentes hebben bedacht dat die dienstverlening gratis moet zijn, vindt de CRvB dat het niet uitmaakt of je nou een bedrijf inhuurt of je kind inhuurt. Dat pgb moet gewoon betaald worden. Dat maakt het ook gemakkelijker voor mantelzorgers om zich een keer te laten vervangen. Mooi!

Iemand in dienst nemen is altijd spannend. Je vormt je een beeld van iemand, maar kan die dat ook waar maken?

Hoewel je soms aan je water voelt dat iemand niet in je bedrijf past, moet je iemand, als je een arbeidsovereenkomst bent aangegaan, wél een reële kans geven zich in te werken in het bedrijf en de functie ook te gaan vervullen. Dat was in elk geval de conclusie van de rechter in Bergen op Zoom, vlak voor Kerst. De werkgever had een extern bedrijf ingehuurd om een nieuwe expeditiemedewerker te vinden, maar was kennelijk vergeten te melden dat hij wilde dat de nieuwe medewerker al met bepaalde software moest kunnen werken. Toen op de eerste inwerkdag, voorafgaand aan het ingaan van de arbeidsovereenkomst, de nieuwe medewerker naar huis moest in verband met een ziek kind, was de conclusie snel getrokken: hier willen we niet mee verder. Dat werd de tweede inwerkdag ook meteen gemeld.

Het standpunt van de werkgever was dat er ontslag was gegeven in de proefperiode. Maar die was nog niet eens ingegaan, constateerde de rechter. Dat de werknemer nog niet met de software kon werken was geen reden: dat had tijdens de sollicitatieprocedure gewoon gecontroleerd kunnen worden. De werknemer had de kans moeten krijgen ingewerkt te raken voordat er conclusies over de geschiktheid getrokken werden.

Kosten: betalen van het loon van de werknemer voor bijna de volledige overeengekomen arbeidsperiode, en € 5.000,- billijke vergoeding voor het niet geven van de kans. Weet wat je zoekt voordat je een contract aanbiedt.

Alimentatie gaat vaak ieder jaar met het indexcijfer omhoog. Voor kinderalimentatie kan zelfs niet afgesproken dat die met minder dan dat percentage omhoog gaat.

Het indexcijfer voor de alimentatie is vastgesteld op 2,1%. Ook even bij stilstaan als er automatisch overgeboekt wordt!

Veel juridische problemen hadden voorkomen kunnen worden door goede communicatie. En ook voor het oplossen ervan is communicatie van groot belang. Maar meer mensen dan je denkt beheersen de Nederlandse taal onvoldoende om zich goed zelfstandig te kunnen redden. Erkennen dat het beter kan is vaak nog moeilijk, en hulp vragen nog veel moeilijker.

Het Sociaal Plein in Hilversum houdt elke donderdag van 10:00 tot 11:30 uur een Taalspreekuur. Ze helpen dan niet alleen met de Nederlandse taal, maar ook met digitale vaardigheden. Zo kan er ook hulp gevraagd worden bij het invullen van digitale formulieren. De taalconsulenten kunnen niet alleen praktisch met dat ene formulier helpen, maar ook helpen zoeken naar een goede structurele oplossing.

Het Sociaal Plein is te vinden op de Wilhelminastraat 1-19 in Hilversum, naast het station. Er is ook een taalspreekuur in de bibliotheek op de ‘s-Gravelandseweg 55, ook op donderdag, maar dan van 14:00 tot 16:00 uur. Een afspraak maken is niet nodig!

Je zou het misschien niet denken, maar het grootste deel van de echtscheidingen verloopt – voor zover mogelijk – prima. De meeste mensen zijn in staat om op een volwassen manier ook weer een einde aan hun relatie te maken.

Eén op vijf echtscheidingen verloopt niet goed, en wordt dan een hoog conflictscheiding. Wat dat met een kind kan doen dat daar midden tussen zit, wordt mooi omschreven in dit recente interview van de NOS.

In een poging daar wat aan te doen heeft de wetgever iedereen uitgedaagd met een plan te komen om dat percentage omlaag te krijgen. In afwachting daarvan neemt de rechterlijke macht alvast stappen, zo hebben ze vandaag aangekondigd: er wordt een regierechter aangewezen, die alle geschillen rondom de scheiding behandelt, of het nu gaat om boedelscheiding of de verdeling van de zorg voor de kinderen. De rechter praat met de ouders en de kinderen en verzamelt zoveel mogelijk informatie.

Geen gesplitste behandelingen meer, mogelijk overleg met een rechter over ‘eerst geld, dan de kinderen’ of in een ander geval beter andersom…. ik ben voor. Maar het valt op dat de rechters de oplossing in rechterlijke regie zien, de NOvA extra advocaten wil toewijzen en kindbehartigers zichzelf naar voren schuiven. Er is volgens mij niet één uniforme oplossing. Of je nou rechter, advocaat, mediator of kindbehartiger bent: maak ruimte voor het specifieke geval en wees in staat daar op in te spelen. Neem mensen niet uit handen wat ze zelf kunnen, maar doe alleen wat nodig is. Elke zaak is anders.

Hoe verdrietig het mis kan gaan tussen jeugdhulpverlening en ouders blijkt uit deze uitspraak van de rechtbank in Rotterdam.

Al in 2011 is de jeugdhulp ervan overtuigd dat een meisje beter af is in haar pleeggezin, en niet teruggeplaatst kan worden bij haar moeder. Pas in 2015, als verzocht is om de ouders het gezag dan maar af te nemen, krijgt de GI, op verzoek van de Raad voor de Kinderbescherming, de opdracht om onderzoek te verrichten naar de hechtingsrelaties en de mogelijkheden van terugplaatsing bij de moeder.

Het voor dat onderzoek ingeschakelde bureau heeft over beide vragen geen uitspraak kunnen doen, deels omdat moeder en stiefvader niet meer hebben willen werken aan de voorgestelde gezinsopname en moeder geen handtekening zet voor diagnostisch onderzoek. Dat is ook niet zo gek, want moeder is het vertrouwen in de hulpverlening kwijt: ze heeft intussen al tien gezinsvoogden voorbij zien komen en is er klaar mee. De broer en zussen van het meisje kunnen wel bij haar wonen, waarom deze dochter dan niet?

De dochter in kwestie heeft behoefte aan duidelijkheid. Dat is niet gek als je bedenkt dat ze al vijf jaar in onduidelijkheid leeft. Ook niet gek is dat ze intussen last heeft van een loyaliteitsconflict.

De rechter hakt, in het belang van dit kind, de knoop door. Het perspectief van dit meisje lijkt in het pleeggezin te liggen, en werken aan een thuisplaatsing lijkt eigenlijk niet meer denkbaar. De ots en uithuisplaatsing wordt voor maar drie maanden verlengd – zoveel tijd krijgt de jeugdzorg om de zaak rond te breien.

Of het doorhakken van die knoop bij meewerking van moeder en stiefvader wel tot een thuisplaatsing had geleid, waag ik te betwijfelen. Maar niet meewerken, ook al is het vertrouwen in de jeugdzorg nog zo geschonden, heeft in elk geval niet geholpen.

Alleen maar verliezers in deze zaak.