Tja, hoe zit dat eigenlijk, met reizen naar het buitenland in coronatijd? De ene ouder schat de risico’s soms anders in dan de ander, en dan kan het ineens zo hoog oplopen dat je voor de rechter staat.

De vader die zijn geschil aan de rechtbank in Den Haag voorlegde (klik hier voor de uitspraak) deed het al niet zo handig. Hij had niet van te voren overlegd met de moeder, maar gewoon een vakantie geboekt. Naar Italië. Geel gebied, maar dat is bijna heel Europa op dit moment, en heel Nederland mag erheen, dus zijn kinderen ook, toch? Zij bepaalt niet waar hij op vakantie gaat?

De rechter waardeert het niet dat er niet eerst is overlegd, maar meteen is geboekt, en laat dat de vader ook weten. Het uitgangspunt is dat, als je niks anders regelt, je de toestemming van de andere ouder nodig hebt voor de vakantieperiode én de vakantiebestemming. Dan is het niet genoeg dat je er achteraf iets over roept.

De rechter gaat vervolgens kijken of er alsnog vervangende toestemming kan worden verleend. Die ziet in het gele gebied geen reden om per definitie geen toestemming te geven. Ook de algemene zorgen over het tweede kind, dat met een ontwikkelingsachterstand is geboren, is niet genoeg om toestemming te weigeren. Maar de actuele gezondheidssituatie van datzelfde kind, die met overgewicht en een minder goede conditie meer risico’s loopt dan een ander in geel gebied, maakt wel dat de toestemming geweigerd wordt.

De rechter neemt hier, terecht, het belang van het kind als uitgangspunt. De vader heeft hier de weg van de minste weerstand om moeder heen willen kiezen, terwijl er een traject Ouderschap blijft loopt, en er een onderzoek van de Raad van de Kinderbescherming uitgevoerd moet worden over het hoofdverblijf van de kinderen. Jammer dat dit zo heeft moeten escaleren. Vooral voor de kinderen.