Grote koppen in de krant vorige week: ‘Individuele rechtvaardigheid is terug in het ontslagrecht’, juichte de Volkskrant, en ‘Uitspraak Hoge Raad brengt oude, ruimere ontslagregeling deels terug’, volgens de NOS. Die hield al een voorzichtige slag om de arm met het woordje ‘deels’, en dat was terecht.
De Hoge Raad heeft aangegeven dat het niet alleen maar gaat om een straf voor de werkgever die iemand onterecht ontslagen heeft, maar dat bij het bepalen van de billijke vergoeding best gekeken mag worden naar de gevolgen die het ontslag voor de werknemer heeft – als een van de vele omstandigheden die een rol spelen bij het prikken van het vergoedingsbedrag.
Bovendien gaat het hier niet om de transitievergoeding die in de plaats gekomen is van de ruimere kantonrechtersvergoeding, wat gesuggereerd lijkt te worden, maar om de vergoeding die bepaald wordt wanneer er sprake is van onregelmatigheden bij het ontslag, zoals in dit geval, waarbij is opgezegd zonder toestemming van het UWV of de kantonrechter.
De billijke vergoeding blijft daarmee een onvoorspelbare factor in het ontslagrecht. Duidelijk is wel dat, wanneer je de financiële gevolgen voor de werknemer uitdrukkelijk mee mag wegen, de ruimte omhoog wel aanmerkelijk toe kan nemen. Er is dus wel degelijk reden voor wat vrolijkheid. Maar de jubelstemming in de media? Beetje overdreven.
